THE RIGHT TO STRIKE AND ITS SIGNIFICANCE AS A MEASURE OF DIRECT INDUSTRIAL ACTION

Apstrakt

Štrajk kao pravni, sociološki, kolektivni, politički fenomen koji je iznjedrilo radno pravo svoju punoću bitisanja u radnim odnosima i prve plodove počinje da ubira početkom XX vijeka. Svoj vrhunac i procvat doživljava početkom XXI vijeka. Štrajk kao kolektivna (industrijiska) akcija sa svim svojim osobenostima i procedurom i danas je opstao kao najjače sredstvo u rukama sidnikata, iliti “samostalnih radnika”. Njegova snaga zapravo leži u pritisku kolektiva ka poslodavcu. Novi milenijum je za sobom donio i mnoštvo pošasti sa kojima su se zaposleni jedino mogli izboriti dok im je u rukama danas fundamentalno pravo koje crpe iz radnih odnosa, a to je pravo na štrajk. Fleksibilizacija i deregulacija tržišta radne snage koja za sobom vuče i velike probleme nezaposlenosti oslabila je kolektivnu moć pojedinaca da sa željom pristupe odbrani svojih interesa. To sa sobom vuče veliki problem budjenja svijesti kod radne snage, odnosno to da je snaga svake zemlje bila, jeste i biće u rukama radne snage-zaposlenih. Autori u prvom djelu rada žele da naglase važnost reagovanja kolektivne frakcije (sindikalno organizovanih zaposlenih “pretežno”) u žaštiti svojih interesa, kao i sami značaj štrajka kao i njegove moguće političke konekcije. U nastavku rada osvrnućemo se i na normativnu definisanost prava na štrajk u Republici Srbiji kao i u zemljama Zapadnog Balkana. U drugom dijelu nastoji se približiti i ostala tri modela industrijske akcije, kao supstrati-prethodnici, pravu na štrajk